• Din Kavramında “kutsal toprak” tarzında dışsallıklar için ayrılmış yer yoktur.

• Haçlı Seferleri Roma Katolik Kilisesi tarafından başlatılan “dinsel savaşlar” ya da “kutsal savaşlar”dır (İspanya’nın kurtarılması — reconquisita — ile aynı zamanda yer aldılar).

• Germanik etnisite tarafından belirlenen Orta Çağlar Avrupasının karakteristiklerinden biri devletsizliktir.
• Feodalizm devletin yokluğunda ortaya çıkan ve yasa değil ama kaba güç üzerine dayanan toplum yapısıdır.
• Feodalizm lord-serf ilişkisi ile belirlenir.

• Feodal yaşam ahlak dışıdır.
• Feodal yaşam etik dışıdır.
• Feodal yaşam yasa dışıdır.

• Moral yargının yokluğunda, yalnızca dürtüsel kararlar ve eylemler vardır.
• Moral gelişimin yokluğunda din kavramına uygun bir dinsel kültür yoktur.
• Katolik Kilisesi Hıristiyan değildir.
• Avrupa’da moral uyanış Reformasyon ile başlar (yalnızca başlar).
• Orta Çağların ‘Hıristiyanlığı’ boşinançlar ile yüklü bir paganizmdir.
• Papalık, keşişlik, genel olarak kurumsal kilise Hıristiyanlığa ve din kavramına ait olmayan belirlenimlerdir.
• Katolik Kilise kendini insan ve Tanrı arasında zorunlu bir aracı olarak kabul ettirdi.
• İncil’in çevrilmesi, basılması, yayılması, genel olarak inananlar tarafından okunması bütün Karanlık Çağlar boyunca yasaktı.
• Duyunç özgürlüğü duyunç üzerindeki tüm dışsal yetkeyi ortadan kaldırır, insanı birey olma zorunluğu ile yüz yüze bırakır, ve moral yargı yeteneğinin gelişiminin koşuludur.

• Haçlı Seferleri Roma İmparatorluğunu yıkan feodal-barbar kitlelerin Roma Katolik Kilisesi tarafından güdülendirilen eylemleri olarak tarihsel bir anomalidir.
• Haçlı Seferleri 1095’te başladı ve 1291’de Latin Hıristiyanların Suriye’deki krallıklarının yok edilmesi ile sonlandı.
• Yüzeysel gerekçeleri:
  — paganizmin ve heretikliğin bastırılması;
  — Katolik gruplar arasındaki çatışmaların çözüme bağlanması;
  — politik üstünlük ve toprak kazanımı.
• Seferler birçok Hıristiyan tarafından günahların bağışlanması için bir araç olarak görüldü; başkaları tarafından bir yağma aracı olarak.
• 14’üncü yüzyılda Osmanlılara karşı da sürdürülen Haçlı Seferleri Protestan Reformasyondan sonra papalık yetkesinin zayıflaması ile hızla ortadan kalktı.

• 1095’te Papa Urban II ilk haçlı seferleri için çağrıda bulundu.

• Amaç Anadolu’yu kolonileştiren Türklere karşı Roma İmparatorluğunu korumak idi ve bunun için 40.000 kişilik bir güç oluşturuldu.
• Birinci Haçlı Seferi Fransa ve Almanya’da pogromlar ile başladı, sayısız Yahudi ve Hıristiyan yok edildi ve malları yağmalandı.

• 1097’de İznik ele geçirildi.
• Selçuklu bölüngüler kendi aralarında savaşırken Fatımiler (al-Afdal) Haçlılara yansızlık güvencesi verdiler.
• 1098’de Antakya, 1099’da Kudüs alındı.
• Altı büyük Seferin yanısıra birçok önemsiz sefer de yer aldı.
• Birinci Haçlı Seferi başarılı oldu ve dört Haçlı devleti kuruldu (Antakya, Edessa (Urfa), Kudüs ve Tripoli (Trablus)).
• İki yüzyıl süren Haçlı Seferleri bütününde başarısızlıkla sonuçlandı.
• Seferler sırasında sayısız Müslüman, Hıristiyan ve Yahudi yok edildi.

• “Orta Çağlar” terimi yalnızca Avrupa tarihine aittir (5-15’inci yüzyıllar), ve Batı Asya’yı, genel olarak Dünya Tarihini ilgilendirmez.
• Kuzey Avrupa (Germenler, Keltler, Slavlar) coğrafi yalıtılmışlık içinde dünya tarihine geç katılan etnik-göçebe-barbar kültür alanları idi (Kuzey Avrupa’da tarih-öncesi Sümerler ile karşılaştırma içinde 3.000 yıl daha geç sonlanır).
• Göreli olarak uygar Akdeniz bölgesi dışında, barbar kültüründen feodal şiddet kültürüne geçiş sürecinde Avrupa birincil olarak bir gerilik ve şiddet arenası idi.
• Henüz herhangi bir moral nitelikten bütünüyle yoksundu ve etik bir yapılanmanın başlangıcı yüzyıllar boyu uzakta yatıyordu.

• Katolik Hıristiyanlık açıkça putperest öğler kapsıyordu.
• Roma’nın mitolojik tanrılarının hiyerarşisinin yeri Katolik inanç biçiminde papadan keşişlere dek insan hiyerarşisi tarafından alındı.
• Roma Katolik Kilisesi nüfusun moral, etik ve kültürel gelişimi için tüm yolları kapadı.
• 11’inci yüzyıl sonunda Hıristiyan dünyanın yaklaşık üçte ikisi Müslümanlar tarafından ele geçirilmişti ve bütünsel bir istila korkusu yaygındı.
• Feodal Avrupa politik bir yapılanmadan, devletlerden, yasa egemenliği denebilecek herhangi bir düzenden bütünüyle yoksundu.
• Varolan ‘krallar’ gerçekte yalnızca yoksul feodal derebeyleri idi.
• Feodal yaşamın dünyasal bir anlamı ve ereği yoktur ve duyunçsuz ve istençsiz bir kültür olarak herhangi bir değişim dinamiğinden de yoksundur.
• Doğumdan ölüme tüm yaşamı denetleyen Roma Katolik Kilisesi betimlenemez yozluğu içinde sürüsünü ‘dünyanın sonu’ için hazırlamakla ilgileniyordu.
• “Karolen Rönesansı” sırasında, Charlemagne ve yanındaki soylular adlarını nasıl yazacaklarını öğrenme çabasına girişmişlerdi.
• Katolik karakterli Rönesans ile karşıtlık içinde, dinsel yetkeyi yadsıyan Protestan Reformasyon Avrupa’da, aslında bütün bir Dünya Tarihinde duyunç özgürlüğünün, böylece bireysel özgürlüğün, ve böylece modern dönemin doğuşunun yolunu açtı.
• Modern Tinin gelişimi, tıpkı onun tarihsel öncülü olan İslamik dünyada uygar olan herşey durumunda olduğu gibi, Klasik dünyanın ussal kültürel birikimi üzerine koşulludur.

• Dante bir pasifist idi ve İtalyan kent-devletlerinin ya da başka Avrupa güçlerinin kendi aralarındaki savaşları aklamadı. Dante yalnızca Haçlı Seferlerini kutladı ve kutsadı ve Haçlı askerler için Paradiso’da yer ayırdı.

The Near East in 1135, with the Crusader states marked with red crosses.

The Crusader states were a number of mostly 12th- and 13th-century feudal Christian states created by Western European crusaders in Asia Minor, Greece and the Holy Land, and during the Northern Crusades in the eastern Baltic area. The name also refers to other territorial gains (often small and short-lived) made by medieval Christendom against Muslim and pagan adversaries.

The Crusader states in the Levant — the Kingdom of Jerusalem, the Principality of Antioch, the County of Tripoli, and the County of Edessa —were the first examples of “Europe overseas.” They are generally known by historians as Outremer, from the French outre-mer ("overseas" in English). Of the enormous literature which the crusades inspired in Europe, only one poem of any importance was actually written in the Holy Land, or Outremer as the Latins called it: the so-called Chanson des Chetifs, produced at Antioch a little before 1149.

Frank and Latinwere used during the Crusades for Western Europeans, distinguishing them from Greeks.

...

The “Law of Conquest” supported the seizure of land and property by impecunious Crusaders from the autochthonous population, enabling poor men to become rich and part of a noble class. Although some historians, like Jotischky, question the model once proposed, in which the primary motivation was understood in sociological and economic rather than spiritual terms. The Franks did not distinguish on grounds of religion; the basic division in society was between Frank and non-Frank, rather than between Christian and Muslim. The new Frankish ruling class did not expel the native population, but adopted strict segregation and at no point attempted to integrate it by way of religious conversion. In this way the Crusaders created a colonial noble class that perpetuated itself through an incessant flow of religious pilgrims and settlers keen to take economic advantage.

Records preserved from John of Ibelin (jurist) indicate that the military force of the kingdom was based on a feudal host of about 647 to 675 knights in 1170. Each feudatory would also provide his own armed retainers. This force would be augmented by mercenary serjants and John records 5,025 of these. In times of emergency the King could also call upon a general muster of the population. The historian Joshua Prawer estimates that the military orders could match the fighting strength of the king’s army meaning that the total military strength of the kingdom was can be estimated at 1,200 knights and 10,000 serjants. This meant that conquest was possible, but ephemeral because of a lack of the numbers to maintain military domination. This demograhic lack of numbers was also a problem defensively as putting an army into the field required the draining of every Crusader castle and city of every able bodied fighting man. In the case of a defeat such as Hittin there remained no one to resist the invaders. Muslim armies were in-cohesive and seldom campaigned beyond a period between sowing and harvest. As a result the Crusaders adopted tactics, that when faced with a superior invading Muslim force, in which they would avoid direct confrontation instead retreating to strongholds and waiting for the Muslim army to disperse. It took generations before the Muslims recognised that the destruction of walled cities and castles would end Crusader rule. This strategic change forced the Crusaders into their ultimately unsuccessful strategy of destroying Egypt in order to gain enough time to improve the Kingdoms demographic weakness.

13th century depiction of the reconstruction of the temple of Jerusalem from the Old French translation of Guillaume de Tyr's “Histoire d'Outremer.”

The key differentiator in status and economic position in the Crusader States was between urban and rural dwellers. There was no Frankish peasant class, this was a role fulfilled by the native peoples. The Franks imposed their own feudal culture on agricultural production which made little difference in the conditions of the rural population. However, the poll tax on non-Muslims was reversed enabling the feudal Lords to raise punitive levels of revenue from the indigenous peoples, whether Muslim, Jewish or Christian. Very few Muslims lived in urban areas except those in servitude, although indigenous Christians could gain legal status and acquire wealth through commerce and industry in towns.

The territorial gains followed distinct ethnic and linguistic entities. The Principality of Antioch, founded in 1098 and ruled by Bohemond, became Norman in character and custom. The Kingdom of Jerusalem, founded in 1099, followed the traditions of northern France. The County of Tripoli, founded in 1104 (although the city of Tripoli itself remained in Muslim control until 1109) by Raymond de Saint-Gilles became Provençal. The County of Edessa, founded in 1098, differed in that although it was ruled by the French Bouillons and Courteneys its largely Armenian and Jacobite native nobility was preserved. These states were the first examples of “Europe overseas.” They are generally known by historians as Outremer, from the French outre-mer ("overseas" in English).