Bugün, 2016’da, Çin’de G20 Hangzou buluşması için hazırlıklar yapılırken daha iyi bir gelecek için güçlü bir uluslararası ekonomik işbirliği ruhu egemendir. Küresel ekonomik gelişme mutluluktur çünkü dengeli ve kararlı bir ekonomik işbirliği sonucunda hiç kimse yitirmeyecek, herkes kazanacaktır. En azından Çin’in heyecanı neredeyse sınırsızdır ve bir ön toplantıda 2016 zirvesine hazırlanan yetkilinin sözleri sevinçle çınlamaktadır: “Yenilikçi, eşgüdümlü, yeşil, açık ve paylaşılan gelişimi sağlayacağız, ekonomiyi reform ve yenilikler içinden geçireceğiz, yapısal reformu ilerleteceğiz, yenileşme-güdümlü stratejiyi yürürlüğe koyacağız ve Çin ekonomisinin ılımlı bir alan içinde işleyebilmesi ve sağlam ve sürdürülebilir büyüme başarabilmesi için gelişimin nitelik ve etkerliğine daha çok dikkat edeceğiz. Çin’in ekonomik büyümesi için saptadığımız ton budur.”* Ekonomi neredeyse kutsaldır çünkü başka herşey ona bağlıdır. Gelişme yeşil ve saydam da olacak ve yenilik ve sürdürülebilirlik etmenleri gözden kaçırılmayacaktır. Çin biraz yavaş bir tempo ile de olsa büyümeye ara vermeyecek, bütün bir küresel gelişimin ekonomik motoru olmayı gururla sürdürecektir.

Bütün programda etik ile uzaktan yakından ilgili tek bir sözcük yoktur. Ve olmamalıdır. Çünkü insan hakları, duyunç özgürlüğü ve demokrasi kavramları hiçbir zaman zirveye ev sahipliği yapacak olan Çin’in algı alanına girmemiştir.

Ekonomik bunalım vurduğu zaman bütün küreyi vurmaktadır. Bu korkutucudur, ve Çin’in varoluşu yalnızca ekonomiye indekslendiğine göre, sonuçlar Çin için özellikle yıkıcı olacaktır. Ama Çin etik olarak yıkılmayacaktır çünkü yalnızca ekonomiden oluşmaktadır.

*Strengthen Partnership for a Better Future, Remarks by H.E. Yang Jiechi State Councilor of the People’s Republic of China At the Opening Ceremony of 2016 First G20 Sherpa Meeting, Beijing, 14 January 2016 (LINK).

G20 en büyük ekonomiler için bir forum değildir. En büyük artı “en hızlı” büyüyen ekonomiler için bir forumdur. Böyle “ölçütler” ile, demokrasiye olduğu gibi despotizme, giderek diktatötürlüğe de duyarsızdır ve üyelik için hiçbir etik koşulu yoktur.

Dünya için önemli parametrelerde G20 ülkelerinin dünya payları

G20 1999’da Asya ekonomik bunalımına bir tepki olarak doğdu. Patrisyenler ve plebler olarak biraraya gelen 19 ülkenin hükümet ve merkez bankaları temsilcilerini ve ayrıca Avrupa Komisyonu ve Avrupa Merkez Bankası temsilcilerini kapsar.* Dünya nüfusunun üçte ikisini kucaklayan Grup 20 ülkeleri dünya brüt üretiminin yaklaşık olarak %90’ını, dünya ticaretinin %80’ini, ve dünya fosil yakıt tüketiminin %85’ini temsil eder.

G20’nin politik bir gücü yoktur çünkü bir istenci yoktur. İstencin doğası bir erek taşımak, dolayısıyla bir ve evrensel olmaktır, ve oy birliğini olmasa da hiç olmazsa çoğunluğun kararında birleşmeyi varsayar. Ama G20 demokrasiyi hiçbir biçimde tanımayan, giderek demokrasiye karşıt olduklarını bildiren devletleri de üyeler olarak kapsar. G20 bir karar alamaz. Bu istençsizlik ile, herhangi bir geçerli yasal temelden ve belirli kurumsal yapıdan yoksundur. Sürekli bir sekreterliği ve bütçesi yoktur. İlkeleri ya da değerleri arasında insan hakları ve demokrasi bulunmaz. Gruba üye ülkeler genel olarak yasa egemenliği açısından da bir görüş birliği içinde değildir ve uluslararası yasa kavramına bütünüyle ilgisizdir. Böyle açıkça etik-dışı öncüller verildiğinde, Alman Maliye Bakanlığı ve ABD Hazinesi görevlileri* tarafından seçilen üyelerin niçin ve nasıl seçildiği konusunda açık ölçütlerin bulunmaması kaçınılmazdır. Sürekli üyelerin seçiminde olduğu gibi, konuk üyelerin seçiminde ve üye-olmayan ülkelerin rolü konusunda da saydamlık söz konusu değildir. Ek olarak, G20 onunla aynı sorumluluğu taşıyan BM Ekonomik ve Toplumsal Konseyi (ECOSOC) ve ayrıca IMF, Dünya Bankası ve Dünya Ticaret Örgütü ile herhangi bir resmi bağlantı içinde değildir. Bu etik-dışı küresel ekonomi üst-yönetimi anlayışı ile, kuruluş yalnızca uluslararası finansal ilişkileri çözümleme ve yorumlama amacını taşır ve bunda birincil kaygısı uluslararası finansal kararlılıktır, çünkü, “G20’nin ekonomik ağırlığı ve geniş üyeliği ona küresel ekonominin ve finans dizgesinin yönetimi üzerinde yüksek bir meşruluk ve nüfuz derecesi verir.”** Etik olarak meşru-olmayan üyeler ile ekonomik meşruluk istemi G20’nin yazgısını daha başından karartıyor olabilir. Aynı çelişki G8 deneyinde de kapsanıyordu, ve – bir çelişkinin kaçınılmaz olarak yapması gerektiği gibi – G8’in yok olmasına götürdü.

G20’nin 1999 yıllık toplantısında maliye bakanları ve merkez bankası üst-yöneticileri düzleminde G20’nin kuruluş amacı şöyle bildirildi: “Dizgesel olarak önemli ekonomiler arasında anahtar ekonomik ve finansal politika sorunları üzerine tartışmaları genişletmek ve herkese yarar sağlayacak kararlı ve sürdürülebilir bir dünya ekonomik büyümesini başarmak için iş-birliğini geliştirmek.” Bu büyük hedeflere karşın, G20 etiği gözardı eden uluslararası bir yapısızlıktır. Küreselleşmenin birincil olarak etik bir süreç olması nedeniyle, özsel olması gereken etik amacını gözardı eden G20’nin doğum saati G20’nin ölüm saatidir.

G7’nin 1975’teki petrol bunalımını izleyen kuruluşuna benzer bir yolda, G20’nin 1999’daki kuruluşu 1990’ların sonlarında yaşanan Asya finansal bunalımını izledi. Organizasyon önce bakanlar düzleminde kuruldu, ve daha sonra 2007-08 küresel ekonomi ve finans bunalımının arkasından önderler düzleminde yeniden yapılandırıldı. Bu son işlem örgüte politik bir güç olma karakterini kazandırmadı, çünkü örgüt ekonomik rakamlar üzerinde düşünüp taşınmanın ötesine geçerek etik sorunlar üzerinde bir istenç oluşturacak bir güçten yoksun kalmayı sürdürdü.

Bir kriz masası niteliğini taşıyan G20 için saptanan amaçlar şöyledir:

1. Küresel ekonomik kararlılık ve sürdürülebilir büyüme;
2. Riski azaltan ve gelecek finansal bunalımları önleyecek finansal düzenlemeleri geliştirme;
3. Yeni bir uluslararası finansal mimarinin yaratılması.**

Bugünün dünyasında gevşek de olsa küresel bir karakter taşıyan her organizasyon durumunda beklenmesi gerektiği gibi, organizasyonun bileşimi dünyanın etik türlülüğünü ve kültürel çoğulculuğunu yansıtır. Çin ve Suudi Arabistan gibi demokratik olmayan ülkeler, henüz kast kültürünü sürdürmekte olan Hindistan, ve ayrıca Arjantin, Endonezya, Meksika, Rusya, Türkiye gibi demokratikleşme ve yasa egemenliğini benimseme yoluna girmiş ülkeler de grubun üyeleridir.

G20’nin geleceğini ne denli güçlü küresel fırtınalar bekliyor olursa olsun, G20’nin yazgısını belirleyecek olan şey grup içindeki çatışmaların kültürler arasındaki çatışmalar değil ama gelenek etiği ve modern etik arasındaki bir iç çatışma olmasıdır. Kültürlerin çatışması kavramı aynı zamanda kültürlerin kendi kendileri ile çatışmalarını da kapsar, ve eski ve yeni, geri ve ileri arasındaki bir çatışma olduğu düzeye dek bu iç çatışma G20’nin etik dinamiğini oluşturan şeydir.

Suudi Arabistan ve Çin başta olmak üzere, gruptaki ülkeler için birincil ortak sorun ekonomiyi etik temele oturtma sorunudur. Problemin çözümü olanaklıdır, çünkü homo sapiens özsel olarak ussal bir varlıktır. Az gelişmiş ülkeler ya da “dünyanın geri kalanı” denilen yoksul çoğunluk çoktandır onları tarihsel olarak askıya alan yalıtılmışlıktan kurtulmuştur. Tümü de modern tarihe kabul edilmiştir ve çoktandır onlarda olmayan bir yaşam tarzı ile tanışmaktadır. Altüst olmakta, değişmekte, ve gelişmektedirler, ve gelişim aile, toplum ve devlet yapılarının değişimi olduğu düzeye dek sözcüğün asıl anlamında etik değişimdir. Bu ülkelerin tümü de kendilerini yalnızca entellektüel olarak değil ama etik olarak, giderek estetik olarak da eğitmeleri gereken gelişme açlığı içindeki ülkelerdir. Tümü de etik gerilik ve yoksulluklarına biricik çözümün demokrasi olduğunu anlama gereksinimi içindedir. Yürürlükteki etik normları modern etiğin gerisindedir, ve açıktır ki insan hakları, duyunç özgürlüğü ve demokrasi ile geçimsiz böyle etik-dışı etik normlar üzerine modern ekonomi gibi ussal bir yapıyı kurmak olanaksızdır. Çin’in süper-ekonomisi Komünist partinin diktaları, acımasız bir doğum planlaması, amansız bir çevre kirlenmesi, ve yaygın bir rüşvet ve yolsuzluk kültürü tarafından desteklenmektedir.

Dünyanın geri kalanının özsel kültürel sorunlarından biri etik-geriliğin kendi geriliğini algılayamaması olgusundan kaynaklanır. Doğu büyük bir mutlulukla Batıdan teknoloji adını verdiği dediği şeyi ödünç almakta, ama o teknolojilerin yaratılmasına da temel olan modern etik normları algılamamaktadır. Gerçekte etiğin varlığının bile bilincinde değildir. Çinli iş adamı Ferrari’yi ve Mercedes’i görmekte, ama insan hakları, yasa egemenliği ve demokrasi gibi soyut kavramlar karşısında yüzünü öte yana çevirmektedir. Bu bir tür öz-sakınım içgüdüsü gibi birşeydir. Modern etik Doğunun geleneksel kültürel yapıların sonunu bildirir. Evrensel etik normların dışalımı tam olarak bu kültürlerin problemleri olan arkaik kültürel yapıların sonu olacaktır. Ve etik gelişme ekonomi uğruna değil ama kendi uğruna olanaklıdır.

IMF Yönetici International Monetary Fund Managing Director, Christine Lagarde, Getty Images Bugünlerde yargılanmak üzere olan Lagarde kendisi New York'ta bir hizmetçiye tecavüz etmeye çalışmakla suçlanan eski IMF başkanı Dominique Strauss-Kahn'ın yerine atanmıştı. Hapis cezası alması olası Lagarde IMF’nin  $1 trilyonluk bütçesini ve 2.600 kişilik personelini yönetmektedir. — "A suspected criminal has been reappointed to arguably the most powerful position in world banking. Christine Lagarde’s second five-year term as Managing Director of the International Monetary Fund (IMF) was this month unopposed by anyone on its executive board, despite the fact that she is due to face trial in Paris for “financial negligence” and could spend up to a year in prison if found guilty." (LİNK) " In 2014, Lagarde was named the fifth most powerful woman in the world by Forbes magazine. "(LİNK) — "Like Lagarde, Sarkozy is now also accused of corruption of his own, and could face trial and prison too. ... Meanwhile, Sarkozy himself thinks he can still become President again in 2017." — "His immediate rival for the Republican party ticket to stand as head of state is Alain Juppé, a convicted criminal who in 2004 received an 18 month suspended sentence for misuse of public funds (It was reduced to 14 months on appeal)." — Jacques Chirac, President of France for a full 12 years up until 2007. ... It was not until 2011 that Chirac was finally given a token two-year suspended sentence for diverting public funds, abuse of trust and illegal conflict of interest. (LİNK)

Alman Etiği: Yasadan Önce Führer. 1 Ekim 1936, Alman Yargıçlar Berlin'de Devlet Opera Evi'nde Nazi selamı vererek Hitler'e ve Almanya'ya bağlılık Andı içiyorlar. — Nazi Almanyasında Özel Tüze yürürlükte idi, ama Alman kanından gelenler için. Bunun dışında, Yasanın yeri Partinin keyfi istenci tarafından alındı. Yargıçlara "sağlıklı halk duygusu"na ("gesundes Volksempfinden") başvurmaları salık verildi. 1934'te ihanetlere ve özel "politik davalara" bakmak üzere "Halk Mahkemeleri" ("Volksgerichtshof") kuruldu. Polis gücü Tüzenin denetiminden çıkarıldı. Eğer Yasa ve Devlet arasında bir bağ, bir Logos varsa, Nazi Almanyası bir Devlet olmaya son vermişti. 15 Eylül 1935'te Nüremberg Yasaları ile Almanya yasa önünde eşitlik kavramını ortadan kaldırdı ve Reichsbürgergesetz yalnızca Alman kanından olanların yurttaşlık haklarının olduğunu kabul etti. "Alman Kanını ve Onurunu Koruma Yasası" ("Gesetz zum Schutze des deutschen Blutes und der deutschen Ehre," Blutschutzgesetz) Alman toplumunu bir kast dizgesine çevirdi. Kan ve doğum ilkeleri doğaldır, tinsel değil. Nazi Almanyası yasa ve etik arasındaki ilişkinin bire bir olmadığını, yasaların etik-dışı olabildiğini, türe dizgesinin bir baskı ve zulüm aracına dönüştürebildiğini gösterir. Pozitivizme göre yalnızca birer olgu olan pozitif yasalar vardır ve bir idea olan evrensel insan hakları yoktur. Ama pozitif yasalar gerçek olmadıklarını ortadan kalkarak tanıtlarlar. İdealin salt ideal olduğu için varolmaması gibi bir düşüncesizlik bir yana, idealin kendisi reel üzerindeki gerçek güç olduğunu gösterir.

Küreselleşme daha şimdiden kaynakların ülkeler arasında daha etkili dağılımında, önemli üretkenlik ve gönenç artışlarının yaratılmasında, ortalama gelir ve ücret artışlarında ve eder düşüşlerinde, ürün türlülük ve niteliğinde artışta sonuçlanmaktadır. Yine bilimde, uygulayımbilimde ve yenileşmede uluslararası işbirliğini yükseltmektedir. Öte yandan, küreselleşme ülkeler-arası ekonomik bağımlılığın artışı ile ekonomik bunalımların yayılışını da kolaylaştırmakta ve etik gerilik zemininde gelir eşitsizliğini daha da büyütmektedir. Kazanımları ve çözülecek problemleri ile, ekonomik küreselleşme etik ve politik küreselleşmeyi getirmek, politik gücün ve halkın buluşmasını da sağlamak zorundadır.

1975’te petrol bunalımına tepki olarak maliye bakanları ve merkez bankası yöneticileri düzleminde kurulan G7 yalnızca patrisyenlere aittir ve başka türlü olamayacağını Rusya’yı üyelikten atarak göstermiştir.* Üyelerin tümü de büyük ve ileri ekonomiler kategorisine aittir, tümü de ancak II. Dünya Savaşından sonra politik olarak demokrasi kavramına daha kararlı olarak sarılan ülkelerdir. Anayasası 1947’de Douglas MacArthur tarafından dikte edilen Japonya** dışında, geri kalan üyeler (Fransa, Almanya, İtalya, Kanada, İngiltere ve Birleşik Devletler) Avrupa ülkeleri ya da Avrupa kökenli ve ağırlıklı olarak Protestan ülkelerdir.*** G7 küresel servetin %64’ünden (AB ile birlikte düşünüldüğünde, %70’inden) daha çoğunu (263 trilyon dolar) ve küresel GDP’nin %47’sini temsil eder. Grubun gündemi normal olarak ekonomik ve fiskal politika, ortak dış politika ve güvenlik politikası, ve küresel iklim değişimi sorunları tarafından doldurulmaktadır.

Apple’s $85 million tax bill is a fraction of its almost $8 billion revenue (pdf) • Uluslararası şirketler daha az vergi ödemek için birçok ortak teknik uygular. Yasa-dışı görünmeseler de açıkça etik olmayan bu eylemlerin nasıl yer alabildiğini anlamak kimi durumlarda insanın düşünme yeteneğinin ötesinde görünür. Olanaksız, giderek inanılmaz görünürler. Bu yollardan biri de kârların bir ülkeden alınıp daha az vergi uygulayan bir başkasına kaydırılmasıdır. Açıktır ki bu inanılmaz işlem, kârların ayrı bir nesne gibi oraya buraya gönderilmesi yasalar üzerine uzmanlaşmış tüzecilerin becerisidir. Pazar kapitalizasyonu kabaca 980 milyar dolar olan Apple Avustralya’daki müşterilerinden elde ettiği yaklaşık 2 milyar dolarlık kârı daha az vergi ödemesine olanak tanıyan İrlanda’daki bir ana şirkete aktardı. Sonuçta Apple Avusrtralya’da 85 milyon dolar vergi ödedi. Bu bütünüyle legal görünen ama etik olmayan tekil işlemin getirisi Apple’ın küresel vergi kaçırma işlemleri karşısında önemsiz görünür. Örneğin İtalya’daki yolsuzluk denemesinde Apple 2008-13 arasında İtalya’da üretilen 879 milyon euroluk kârı yine şirketin İrlanda’daki dalı üzerinden kayıtlandırarak İtalya'da elde ettiği kârı düşük gösterdi. Sonuçta Apple İtalya'da 318 milyon euroluk (477 milyon dolarlık) bir vergi cezası ödeyecek ve ayrıca 2015'ten sonrası için vergi yükümlülüklerini nasıl yerine getireceği konusunda bir anlaşma imzalayacaktır. Apple henüz bir şirket-yurttaş değildir, açığa çıkarılamayan muazzam yolsuzluklar yapmış olması olasıdır, ve küresel bir hırsız olarak anılmaktan ancak unutkanlığımız nedeniyle bağışlanacaktır. (pdf).

G7 ülkeleri demokratik, gelişmiş ülkeler olarak kabul edilir. Bu bir ölçüde görelidir ve belirleyici karakterleri kendilerinin de etik olarak ve ekonomik olarak gelişmekte olan ülkeler olmalarıdır: Ne ekonomileri ne de etik belirlenimleri insan potansiyelinin tam gerçekleşmesini anlatması gereken “gelişmiş” kavramını doyurmak için yeterlidir. Giderek pragmatizmin meşru bir felsefe olduğu yanılsaması içinde, ekonomik ve politik çıkarlar uğruna yeryüzünün arkaik despotları ile işbirliği yapmakta, ya da yine tam olarak aynı güdüler ile dünyanın geniş bölgelerini kaos ve trajedi içersine düşürmeyi göze alabilmektedirler.

G7 – G8 – G7: Despotizm İle Bir Deney. 1997’den sonra Rusya Başkanı Boris Yeltsin’in de katılımıyla grubun üye sayısı sekize yükselince grup G7+ ya da G8 olarak yeniden adlandırıldı. Çin Halk Cumhuriyeti grubun ekonomik ölçütlerine uymasına karşın, gelişmemiş bir ekonomi olduğu zemininde üyeliğe kabul edilmedi. 2 Mart 2014’te G7 ülkeleri “Rusya Federasyonu’nun Ukrayna’nın egemenliğini ve toprak bütünlüğünü çiğnemesini” kınadı. Kısa bir süre sonra, 24 Mart 2014’te, Rusya Federasyonu’nun Kırım’ı ilhak etmesi üzerine Rusya gruptan çıkarıldı.

G7 önderleri

G7 ve eleştirmenleri. G7 hiç kuşkusuz ciddi çözümlemeye, yaratıcı ve yapıcı eleştiriye gereksinim duyan çekirdek bir organizasyondur. Ama G7’ye yönelik eleştirilerde bir içeriksizlik vardır. 2015’te Bavyera’da 1008 metre yüksekteki Schloss Elmau otelinde yapılan dorukta 7.500 barışçı göstericiden 300 kadarı toplantı yerini kuşatan 3 metre yüksekliğinde ve 7 km uzunluğundaki güvenlik bariyerine ulaşmayı başardı. Bölgede güvenlik 20.000 kadar polis tarafından sağlanıyordu. Protestocular şunu sordular: “G7’nin bütün dünyayı etkileyecek kararlar alması meşru mudur?” Göze aldıkları büyük sıkıntıdan ve güzel bir spordan sonra, göstericiler yalnızca “dünyayı etkileyen” kararların alınmasına karşı çıktıklarını bildirdiler. Dünyayı etkilemeyen kararlar alma konusunda hiçbir sorunları yoktu. Alınan kararların neler olduğunu bile sormadılar. Bütün işlem dürtüsel bir hava taşıyordu. Eylemciler dünyayı etkilemeyen karar almamanın bile dünyayı etkileyen bir karar olduğunu düşünmediler. Kendileri eylemciler olsalar da, görünürde sanki yalnızca genel olarak eyleme karşı çıktıklarını göstermeyi istiyorlardı.

Dünyanın en büyük ekonomik gücü olan Avrupa Birliği’nin ve ABD’nin küresel ekonomik gelişimde önderliği üstlenememelerinin nedeni büyüme hızlarının gelişmekte olan ekonomiler ile göreli olarak düşüklüğü ve böylece küresel büyümeye katkılarının azalmakta olması değildir. Küresel ekonomiye önderliğin ölçütleri salt ekonomik büyüklük değil, yatırım gücü ve teknolojik üstünlük de değildir. Küreselleşmenin öndere gereksinimi yoktur. Ancak ve ancak yurttaş toplumunun terimlerinde gelişebilecek olan küreselleşme süreci politik önderlik kavramının kendisini arkaikleştirmiştir.

Küresel ekonominin gelişim için başka ekonomilere izlenecek politikalar dikte etmesi gereken önderlere gereksinimi yoktur. Aslında ekonominin kendisinin etik üst-yönetim dışında herhangi bir karışmaya gereksinimi yoktur. Ve AB ve ABD’nin kendileri henüz etik sorunlarını çözme sürecinde olan alanlar iken, dünyanın geri kalanına etik olarak örnek olacak durumda değildirler. Küresel üst-yönetim küresel ekonominin yönetimi, ya da ekonominin planlanması gibi birşey değildir. Ekonominin gereksindiği önderlik etik kültürün kendisidir, ve büyümek zorunda olan ekonomi ancak etik normların kendilerinin önderliği altında büyüyebilir.

Küreselleşme sürecinde başkalarının geleceğini belirleyen örgütler, güçler, süper güçler yoktur. Tersine, özsel olarak etik gelişim olan süreçte böyle rolleri üstlenmeyi isteyebilecek hükümetlerin kendileri eğitilmekte, önderlik denebilecek herşeyin kendisi küreselleşmektedir. Çünkü küreselleşme ancak evrensel insanlık değer ve normlarına doğru gelişen bir süreç olarak olanaklıdır. Özgürlük bilincinin büyümesi önder gereksiniminin küçülmesini getirirken, tarihin kendisine karışma kibri içinde olan despotik ideolojiler bir yana süpürülmekte, küresel etik-yönetiminin güçlenmesi ekonominin kendisine etik bir karakter kazandırmaktadır. Küreselleşme süreci erekseldir, insan gizil değerinin edimselleşmesi, evrensel İstencin kendini kendi ussallığının kaynakları ve gücü yoluyla şekillendirmesidir.

Eğer küreselleşme salt iletişim, bilişim, ulaşım ve üretim alanlarındaki teknolojik gelişmelerin terimlerinde belirlenen bir süreç olsaydı, Çin, Hindistan, Rusya ve Suudi Arabistan gibi üyeleri ile G20 küreselleşme hedefinin güçlü, aslında en güçlü sözcüsü olurdu. Ama eğer küreselleşme evrensel insan hakları, evrensel duyunç özgürlüğü ve evrensel politik özgürlük terimlerinde erişilecek bir hedef ise, G20 için küresel gelişimin özgür karakterini kavramak yerine getirilmemiş moral bir ödev olarak durmaktadır. Gerçekten küresel bir karakter ve etkerlik kazanabilmek için, G20 kendi içinde etik normların birincilliğini tanımak zorundadır. G20 hiç kuşkusuz insan haklarını, duyunç özgürlüğünü ve demokrasiyi gereksiz göstermek ve zayıflatmak için kurulmamıştır. Ama G20’nin sergilediği kültürel çoğulculuk tablosu, tüm normları eşdeğerli gören etik ve politik görelilik ruhu bu değerleri açıkça reddeder. Gerçekte, bu etik ve politik türlülük içinde, G20 modernleşmeyi bile temsil etmez çünkü bir “gelişim” süreci olarak modernleşme özsel olarak etik-ekonomik gelişimdir, ve etik-ekonomik gelişim ise özgürlük temelinde olanaklıdır.

Yeryüzünün ekonomik görünümüne yüzeysel bir bakış bile ekonomik olarak geri kalmış ya da gelişmemiş ülkelerin etik olarak da geri kalmış olduklarını gösterir. Bu geri kültürlerin politik ortak paydaları despotizmdir. Despotizm tiranlık değildir. Yalnızca özgürlük bilincinin bulunmayışı ile, kültürün tarihsel pıhtılaşmışlığı ile karakterize edilir. Despotik ülkelerde hiç kuşkusuz şu ya da bu düzeyde devlete benzeyen politik yapılanmalar vardır. Ama böyle devletlerin yasaları insan hakları ile uyum içinde değildir. Tam tersine, böyle devletlerin yasaları sık sık özgürlükleri ve yenilikleri yasaklamak ve kısıtlamak için işletilir. Nüfusun özgürlük bilincinden yoksun olması politik bilinçten de yoksun olması demektir ve bu kültürlerde halkın şu ya da bu yolda örgütlenen egemen güç tarafından yönetilmesi işlerin olağan durumudur. Aslında despotizm bu kültürlerin sürdürülebilirliğinin biricik yöntemidir. Kültürel türlülüğün, kültürel çoğulculuğun potansiyel çatışma zemini olduğu düzeye dek, despotik erk toplumsal dağılmayı, anarşiyi önlemenin biricik yoludur. Despotik devletlerin modern demokratik devletlere dönüşümü dünyalarından habersiz halkların özgürlük bilincini kazanmasını gerektirir. G20 bugünkü yapılanışı içinde demokratikleşmeye ve insan haklarının savunusuna bütünüyle ilgisizdir.

1975’te kurulan G7 “açık demokrasi, bireysel özgürlük, toplumsal ilerleme” özsel ilkelerini küresel olarak yaymayı kabul ederken, 1999’da kurulan G20 ise demokratik olmayan ülkeleri kapsadığı düzeye dek yine içine aldığı G7 ile hiçbir benzerliği olmayan usdışı bir yapılanma taşır. G7 yurttaş toplumu karakteri ile sürekli etik ve ekonomik gelişime açıktır, yasalarını ve etik belirlenimlerini engelsizce iyileştirecektir. G20 ülkeleri yurttaş toplumu karakterini kazandıkları, insanların hak eşitliği düzleminde yurttaş niteliğini kazandıkları düzeye dek etik-politik gelişime yetenekli olacaklardır. Bu olmadıkça, etik gelişim olmadıkça, ekonomi ve toplum çakışmayacak, ekonomi toplumun ekonomisi olmayacak, Çin durumunda olduğu gibi Devlet ekonomi ve toplum arasında duracak, Devlet ekonomiye ve topluma karışacak, ve yanlış karışacaktır.

Etik gelişimi dışlayan tek-yanlı ekonomik büyüme görünüşü, bilindiği gibi, “ekonomik bunalımlar” ya da “çöküntüler” denilen problemlerin kaçınılmazlığının güvencesidir. Küreselleşmenin ilerlediği düzeye dek, kaçınılmaz olarak küresel ölçekte yaşanacak olan çatışmanın hafifletilmesi olanağı etik gelişimin, insan hakları, duyunç özgürlüğü ve demokrasinin gelişimine bağlıdır. Despotizmin elinde kitle yoketme silahlarının bulunması ve çoğalmakta olması olgusu dikkate alındığında, çatışmayı önleyecek biricik çözümün küresel demokrasinin gelişiminde yattığı açıktır.

G20 ülkeleri “doğmuş ekonomiler” olarak görülmeleri gereken G7 ülkelerinin yanısıra, “doğmakta olan/emerging” ekonomileri de kapsamına alır. Son yıllardaki IMF ve World Bank raporlarına göre, doğmakta olan ekonomiler doğmuş olan ekonomilere göre daha dinamik bir gelişim göstermiştir. 2011 ve 2015 yılları arasında ortalama oranlar birinciler için %1,9 ve ikinciler için %6,2’dir. Ama bu ülkeler yalnızca ekonomik olarak değil, etik olarak da modern tarihe doğmakta olan ülkelerdir, ve bu olgunun sayısal olmaması nesnelliğini geçersiz kılmaz. Politik olarak ilk kez demokratik yasa egemenliğini, kendi istençlerinin anlatımı olan yasaların egemenliğini tanımanın yoluna girmeleri, örneğin Çin’de olduğu gibi ilk kez mülkiyet özgürlüğünü ve kişiler olarak sayılma hakkını elde etmeleri, Hindistan’da olduğu gibi kast dizgesinin zulmünü hafifletmeye başlamaları ekonomik büyüme olgusu karşısında daha önemsiz olgular değildir.

G7 ve Doğmakta Olan Ekonomiler (E7)

Bu kültürlerde bir zamanlar etik olan herşeyin temsilcisi olan gelenekler ironik olarak aile yaşamında, toplumsal ve politik yaşamda etik-dışı herşeyin kaynağı ve destekleyicisi olmaya başlarken, eski kültürden arta kalan usdışı alışkanlıklar modernleşmenin kendisine karşı direnmektedir. Ama bu çatışma olgunun doğasında yatar ve modernleşme tutucu geleneğin kendisinin kendi içinde taşıdığı bir olanaktan başka birşey değildir.

Doğmakta olan ekonomiler aynı zamana doğmakta olan etiklerdir ve ilk kez tanışmaya başladıkları ve neredeyse coşkuyla, giderek tutkuyla sarıldıkları bu varoluş biçimi onlara bütünüyle dışarıdan sunulan bir yaşam armağanıdır.

G20’nin ortak gündeminde evrensel insan hakları, yasa önünde eşitlik, demokrasi, duyunç özgürlüğü gibi sorunlar bulunmaz ve dikkate alınmaz. Yerkürenin bu engin topraklarında ekonomi ve etik birbirine ilgisiz alanlar olarak kabul edilir. Gene de G20 bu yanıyla küreselleşme sürecinde geriye doğru bir adımı temsil etmez. Tersine, G20 kendinde kendini de ortadan kaldırmaya yazgılanmış bir etik pota olma karakterini taşır. G20 bir problemdir, ve problemler çözülme olanakları dolayısıyla problem olma karakterini taşırlar.

Geri etik etik-dışıdır. Etik kültürler için değil ama insanlık içindir. Hiç kuşkusuz geri kültürlerin de etik normları, aile ve toplum yapıları, giderek politik yapıları, devletleri bile vardır. Ama bu yapılar evrensel etiğe, ideal etiğe, bir süreç olarak etiğin ereğine karşılık düşmez. Geçicidirler, ve böyle olduklarını ortadan kalkarak ve daha yüksek biçimlere geçerek tanıtlarlar. Bu etiğin süreç olmasının anlamıdır. Etik ailenin, toplumun ve devletin harcıdır. Ama aynı zamanda geleneksel sağlamlık daha yüksek etiğe doğru değişimin olanağı olan özgürlüğün önündeki başlıca engeldir.

G20’in etik bir karakter taşıdığı söylenemez çünkü üye ülkelerde hüküm süren “kast etiği,”“komünist etik” gibi bir bileşimler en iyisinden bir oxymoronun gücünü taşırlar. Hindistan ve Çin 2,5 milyar gibi dev bir insanlık kütlesi ile ekonomik yoksulluğun yanısıra etik yoksulluğun da içindedir. Tarihsel ilerlemenin dışında ve gerisinde kalmak tarihe yük olmaktır, ve etik gerilik kendini ekonomik gerilik olarak da gösterir.

Eğer G20’in demokrasileri ve diktatörlükleri birlikte kapsadığını dikkate alırsak, açıktır ki G20 yerkürenin kültürel-çoğulculuğunu yansıtmakta, giderek insanlığın bütün tarihini tek bir noktada, tek bir zaman kıpısında, tek bir masa çevresinde yoğunlaştırmaktadır. Bu küresellik hiç kuşkusuz salt coğrafi bir küreselliktir, herhangi bir etik değerden yoksundur, ve ülkelerin başkanlar düzleminde temsil edilmesi organizasyona politik bir güç ve etkerlik vermek için yeterli değildir. Kollektif bir istenç olmadığı için kollektif eylem yeteneğinde değildir. Aslında istençsiz olduğu denli de eylemsizdir.

Doğumunu bir ekonomik-etik bunalıma borçlu olan G20’nin herhangi bir ekonomik yasama yetkisi ya da hükümetlere karışma gücü yoktur. G20 ekonomik çözüm ve önerilerini ancak etik bir karakter taşıdıkları düzeye dek ortaya sürebilir. Bu nedenle bir öneri üretemez. Ekonomik “üst-yönetim” (ecnomic governance) denebilecek olan şey gerçekte hiçbir biçimde ekonomiye karışma, ekonomik planlama ya da ekonomik bir yasama gücü değil, ama etik ilkeli bir üst-yönetimdir (ethical governance) ve bir ekonominin etik ilkeler üzerine yönetimini imler. Bu düzeye dek, gerçekte ekonomik etkinliği yerine getirenlerin kendilerinin istencidir.

Görüngü ve Realite. G20'nin 2015 Antalya doruğuna katılanlar. G20 toplantılarında bir kural olarak demokratlar ve yarı-demokratlar, tam-despotlar ve yarı-despotlar, ilhakçılar, evrensel insan haklarını tanımayanlar ve çiğneyenler, yolsuzluk ve rüşvetçilik yapmış ve yapmakta olan önderler tam bir eşitlik ruhu içinde buluşur ve rock starlarını imrendiren görkemli gösteriler sunar. Organizasyon başlıca küreselleşmenin nasıl olmayacağını belgeleyen bir kültürel-çoğulculuk tablosu sergiler ve bununla küreselleşmenin başlıca ne tür engelleri aşmak zorunda olduğunu vurgular.

G20’nin üyelerini sınıflandıran “gelişmiş ülke” ve “gelişmekte olan ülke” kavramları arasındaki ayrım gelişmiş ya da endüstrileşmiş ülkenin yüksek derecede gelişmiş bir ekonomisinin ve ileri teknolojik altyapısının olması, gelişmemiş ülkenin bu bakımlardan geri ya da çok geri olmasıdır. Ama diktatörlük altında bile göreli olarak gelişmiş bir ekonomi ve göreli olarak ileri bir teknoloji olanaklıdır. İkisi de etik ile biricik ilgileri onu ortadan kaldırmak olan acımasız diktatörlükler olarak Nazi Almanyası ve Sovyet Rusya H-bombası yarışında ve uzay yarışında, aslına başka birçok teknolojik konuda özgür Batıyı, aslında onun kurtarıcısı olan ABD’yi geride bırakmayı başarmışlardı. Bu onları “gelişmiş ülke” yapmak için yeterli olmadı. Etiği yadsımalarının bedelini ortadan kalkarak ödediler.

Asya Holokostu olarak da bilinen Japon savaş suçları Shōwa dönemi adı verilen "aydınlık barış/uyum dönemi" sırasında işlendi. Dönem aslında Japonya’nın imparatorun kendisi çevresinde militarizme, totaliterliğe ve faşizme dönmesi ile karakterize edilir. Bu aydınlanmış uyum döneminde, Japon Silahlı Kuvvetleri tarafından öldürülen sivillerin ve savaş tutsaklarının sayısının 10 ile 14 milyon arasında olduğu hesaplanmaktadır. Japon saldırganlığının ne kadar acımasız olduğunu gösteren sayısız insanlık-dışı eylem arasında, özellikle Nanjing kitle kıyımı ve kentin uğradığı vahşet Nazilerin insanlık suçlarını gölgede bıraktı. Japonya önce Çin'i ve Çin-Hindi ülkelerini ele geçirecek, sonra Avusturalya, Hindistan ve Asya'nın bütünü fethedilecek ve sonunda Japon Dünya İmparatorluğu kurulacaktı. (Ayrıntı için, Wikipedia, Japanese war crimes.") Japon etiğinin özellikle övülen yanı eskiliğidir. Eğer gerçekten bu kadar eski ise, bundan iki bin yıl önceki Japon etiğine etik demenin olanaklı olamayacağı sonucu çıkar. Modern demokratik Japonya Japonların kendilerine Douglas MacArthur'un bir armağanıdır. Reverse-engineering teknolojisi ve despotizm arasındaki birlik insan haklarını tanımayan bir kültürün kitle yoketme silahları ile donatılması anlamına gelir. İmparatorluk Japonyası yirminci yüzyılın ilk yarısında uçak gemileri, denizaltılar vb. üretebilmesine karşın, nükleer bomba yapabilecek bir teknolojiden yoksundu. Kuzey Kore bugün böyle bir olanağın, despotizmin ve teknolojinin buluşmasının ne anlama gelebileceğini gösterme çabası içindedir.

Demokrasinin gelişmişlik düzeyinin en güvenilir ölçütlerinden biri demokratik ülkeler arasında sorunların zor ve şiddet yoluyla değil ama düşünme ve konuşma yoluyla çözüme bağlanması iken, ve böyle olarak demokrasiler arasında savaşın tarihe karışmış olmasına karşın, despotik kültürlerin son çözüm için bildikleri ve başvurdukları biricik yol zor, şiddet ve en sonunda savaştır. Onların ulus-devlet ve egemenlik kavramlarının üzerinde dünya tarihinin şiddet mahkemesinden daha yüksek hiçbir mahkeme, insan haklarının ve barış istencinin uygar gücü yoktur.

Eğer ekonomik gelişme etik gelişme ile bir ve aynı ise, Asya için “yüksek umutlar” besleyen G7 önderleri ve sık sık “very happy” olduklarını dile getiren G13 önderleri politikalarını Asya’nın özgürleşme ve etik gelişme sürecine indekslemek zorundadırlar. Yoksa buluşmalarında birinciler boş konuşurken ikinciler çay servisi yapmak ve dinlemekle yetinmek zorunda kalacaklardır. 4 milyarın üzerindeki nüfusu ile bir kültürel-çoğulculuk ve etik-görelilik okyanusu olan Asya salt kendisi için değil bütün bir yerküre için problemdir. Ve yalnızca etik bir problem değil, ama teknolojik bir problem olması da olasıdır.

Gelişme sorununu birincil olarak “ekonomik altyapı” terimlerinde almak modern yurttaş toplumunun özsel karakteri olan özgürlüğü ve istenci reddetmektir. İnsan Gelişim İndeksi (HDI, Human Development Index) bu materyalist düşüncesizliği iyileştirmeyi amaçlar ve “gelişim” kavramını “yaşam süresi beklentisi, eğitim ve kişi başına gelir” terimlerinde tanımlar. Herşeye karşın, ilk iki terim üçüncünün, ekonomik terimin fonksiyonlarıdır ve “kişi başına gelir” bileşeninin yüksek olduğu yerlerde eğitim ve sağlık indeksleri de normal olarak yüksektir. “İnsan Gelişimi” kavramının içeriği yalnızca sağlık, okul eğitimi ve kişi başına gelir terimlerinde tanımlanmayı kabul etmez. Bu enteresan yönteme göre, Rockefeller, Carnegie, JPMorgan, Donald Trump gibi insanları en gelişmiş olanlar arasında, ve diyelim ki Sokrates, Mozart, Dostoyevsky gibi insanları en az gelişmiş olanlar arasında yerleştirmek gerekecektir.

Bu indekste kritik parametrenin “eğitim” olmasına karşın, terimin tanımı özellikle “yıl” birimi ile ölçülen okul öğretimine indirgenir. Oysa eğitim yalnızca okula sınırlı değildir. Etik eğitim ya da çocuğun hak ve ahlak boyutlarında kazanacağı etik karakterin biçimi bütününde aile, toplum ve devlet yapılarının bir bileşkesidir. Bu düzeye dek tutucu gelenek kültürlerinde eğitim birincil olarak kültürün kendisinin yeniden-üretimine, insan gizilliğinin tam gelişiminin engellenmesine ve güdük karakterler üretmeye hizmet eder, yürürlükteki geleneksel geriliğin sürdürülebilirliğinin güvencesi olur. Gelişmemiş ülke gelişmemiş insanlarından ötürü geridir. Gelişmekte olan ülke değişmekte olan ülkedir, ve burada ilgili olan değişim dünyanın değil ama birincil olarak insanın değişimidir. İnsanın değişimi başkasının değil insanın kendisinin sorunudur. Ancak değişen, ancak eğitim yoluyla özgür bireyselliğe gelişen insanın dünyası ona uygun olarak değişir ve gelişir. İnsan çevresinin ürünü olamayacak denli değerlidir, çünkü doğası özgürlüktür.

İnsan Gelişim İndeksi (HID) yaşam süresi, eğitim ve kişi başına gelirin bileşik bir istatistiğidir. İndeks ayrıca 185 ülkeyi gelişmiş, gelişmekte olan ya da az-gelişmiş olarak ayırdetmede de kullanılmaktadır. Sıralamada Japonya 20, Fransa 22, Rusya 50, Küba 67, İran 69, Türkiye 72, Çin 90, Hindistan 130’uncudur. İnsan Gelişim İndeksi (2015). Özel olarak G20 ülkeleri için sıralama şöyledir: 2. Avusturalya; 6. Almanya; 8. ABD; 9. Kanada; 14. İngiltere; 17. Güney Kore; 20. Japonya; 22. Fransa; 27. İtalya; 26. İspanya 39. Suudi Arabistan; 40. Arjantin; 50. Rusya; 70. Türkiye; 74. Meksika; 75. Brezilya; 90. Çin; 111. Endenozya; 116. Güney Afrika; 130. Hindistan (List of countries by Human Development Index).

Ülkelerin Çok Yüksek İnsan Gelişimi, Yüksek İnsan Gelişimi, Orta İnsan Gelişimi ve Düşük İnsan Gelişimi olarak dört geniş gelişim kategorisine göre sınıflandırması.

Aile, toplum ve devlet boyutlarında, insan gelişimi kavramının anlatması gereken şey etik gelişimdir. Önce ekonominin gelişmesi ve ancak bundan sonra insanın etik karakter kazanması beklentisi yalnızca insanın moral niteliğini gözardı etmekle kalmaz, ama onu bütününde siler. Devlet gelişmemiş insanlarını geliştirmede çoğu kez çaresizdir çünkü despotik devlet bile en sonunda kendi uyruklarının, henüz bireyselliklerinin bilinçsizi olan insanların istençsizliğinin bir fonksiyonudur. İnsan Gelişimini ölçmek için gerçek birimler (1) evrensel insan haklarının tanınması, (2) duyunç özgürlüğü ya da laiklik, ve (3) demokrasidir (devletin ve yurttaş toplumunun birliği).

Modernleşme ve Demokratikleşme. Demokratikleşmenin mi modernleşmeyi izlediği yoksa tersinin mi doğru olduğu çekişmesi bu iki kavramın bir ve aynı olgunun iki yanı olduğunu gözden kaçırır. İkisi de insanlığın ussallaşmasının ve özgürleşmesinin belirişidir. Modernleşme yalnızca yenileşmeyi anlatır ve burada eski olan şey, demokratik olmayan şey bir hak eşitsizliği düzeni olan, insanın bir kişi ve birey olmasına izin vermeyen geleneksel toplumsal yapılardır. Etik değişim geleneğin pıhtılaşmasını çözündürecek duyunç ve istenç özgürlüğünü gerektirir. Bu etik özgürlük olmadığında, ve despotik toplumsal ve politik yapının sürdürülmesi ile, modernleşme yalnızca şeylerin modernleşmesi, yalnızca dışsal modernleşmedir. Despotik modernleşme moral sorumluluktan yoksundur.

Bir gelenek kültüründe yönetilenler gibi yönetenler de herşeyden önce kültürlerinin bir parçası olduğu dünyanın durumunun bilincinden yoksundur. Modern aile, toplum ve devlet yapılarını, bütün bir modern etiği doğallıkla yabancı görürler çünkü özgürlüğe yabancıdırlar, ve kendi normlarının ötesinde olanı ancak kendi normlarına indirgeyerek ölçüp biçebilirler. Kendi geriliklerini değerli saydıkları için, olmayan öz-değerleri ile gurur duyar, ve özgürlüğü kötü ve tehlikeli görürler. Bu kültürün düşünme düzeyini temsil eden despotik entellektüel için özel mülkiyet, özel girişim, özgür ekonomi suçtur. Ama bütün bunlar ilk izlenimdir.

Yoksul oldukları denli de öz-bilinçsiz olan bu ülkelerde ekonomik büyümenin tetiklenmesi onlara dışsal bir olaydır ve anlayışlarının üzerinde ve ötesinde işleyen bir tarihsel sürecin edimidir. Muz yetiştirmeye, petrol çıkarmaya başlarlar, yabancı kapitale açılırlar, ve moral ve etik değerleri sarsılmaya, kültürel yapıları bozulmaya, alt üst olmaya, değişmeye başlar. İlkin düşman saydıkları kapitale kapılarını açar ve ilkin emperyazim olarak gördükleri şey ile kucaklaşırlar. Çin’de yabancı doğrudan yatırım 2013’te $24,1 milyara ulaşarak Çin’i dünyanın en büyük yabancı doğrudan yatırım alıcısı yaptı (ABD ikincidir). Bir zamanlar “emperyalizm” dediği etmen Çin’in dört bin yıldır süren despotik uyuşukluğunu ve yoksulluğunu bozmuş, dünyanın ve tarihin en kalabalık olduğu denli de en ilgisiz olan ülkesini küreselleşme sürecinin birincil problemlerinden biri düzeyine yükseltmiştir.

Ama salt ekonomik büyüme salt sanal gelişimdir. İnsanlar korku ve baskı kültürü içinde de çalışıp üretebilirler, giderek Sovyet Rusya durumunda olduğu gibi H-bombasının üretimi ve uzay teknolojisi yarışında birinci de olabilirler; herhangi bir etik karakter kazanmaksızın mekanik olarak üretim sürecine katılabilir ve etik gerilik içinde ekonomik göstergeleri yükseltebilirler. Burada iki nokta öne çıkar. Bu gelişme kendinde gelişme değil ama ödünç gelişmedir. Ve etik-dışı kültürün ve ödünç teknolojinin bileşimi uğursuz bir bileşimdir.

Modernleşme demokrasinin gelişimi ile birlikte gider. Ama demokratik gelişim yalnızca oy sandıklarının sayısının arttırılması değildir. Demokrasi kendi duyunçları ve istençleri ile yargıda bulunan, karar veren ve eylemde bulunabilen özgür insanların özgür yurttaş toplumunu gerektirir. Demokrasi etik gelişimin politik anlatımıdır. Etik gelişim olmaksızın, yaşamlarında kendi istençlerini egemen kılan insanların bir toplumu olmaksızın ortada yalnızca az gelişmiş, çok az gelişmiş, aslında neredeyse hiç gelişmemiş bireysellikleri ile halklar, yığınlar, kitleler vardır ki, bunlar, tıpkı onların çocuksu istençlerini temsil eden çocuksu önderleri gibi, hiçbir zaman gerçekte neyin yer almakta olduğunun bilincinde değildirler. Ve katlanması olanaksız durumlarına ancak bu bilinçsizlik yoluyla katlanabilmektedirler.

Kültürel ayrımlar ırksal ayrımlar değildir. Irksal ayrımlar doğa ayrımlarıdır. Eşey ayrımı da doğallıkla kültürel değildir. Bu doğal ayrımlar henüz doğallığın tam olarak üstesinden gelememiş toplumlarda kendini ayrımcılık dediğimiz kültürel fenomen olarak gösterir ve insanlık ve yurttaşlık haklarının çiğnenmesine, ve en sonunda açık şiddete ve yok ediciliğe götürebilir.

Kültürel ayrımlar önemsiz olabilirler. Ama pekala birbirini tanımama ve yadsıma düzeyine dek yeğinleşebilirler ve o zaman kültürel çoğulculuk ancak hoşgörü zemininde olanaklıdır. Hoşgörünün nesnesi hiç kuşkusuz hoş birşey değildir. Ve hoşgörü genellikle sanıldığı gibi suçsuz ve temiz bir kavram da değildir. Özünde hoşgörüsüzlük yatar ve giderek nefreti ve düşmanlığı etkinleşmek üzere pusuda bekliyor olarak taşıyabilir. Hoşgörü düşmanlığı ortadan kaldırmaz ama yalnızca askıya alır. Ve hoşgörü kalktığı zaman kültürel ayrımların yeğinliği karşılıklı yok ediciliğe dek varabilir ve sık sık varır.

Kültürel ayrımlar yalnızca yaşam tarzını ilgilendiren ayrımlar değildir. İnsan hakları, duyunç özgürlüğü ve politik özgürlük düzlemindeki ayrımlar salt bir türlülüğün, birbirine ilgisiz, zararsız ve önemsiz kültürel ayrımların ötesine, karşıtlığa, düşmanlığa ve çatışmaya dek varabilir. Burada hoşgörü gizlenen hoşgörüsüzlüğü sürdürmeye ve nefretin üstünü örtmeye hizmet eder. Hoşgörü çok-kültürlülük görünüşü altında şiddete de göz yumduğu zaman, eğitimin kötü almaşığı olarak görünür.

Batı evrensel insan hakları, duyunç özgürlüğü ve politik özgürlük kavramlarını realize etmiş değil ama onları yalnızca kavramış ve tam olarak gerçekleştirmenin yoluna girmiştir. Özgürlük sürecinin önünde ne olursa olsun özgürlüğe direnebilecek hiçbir engel yoktur çünkü tutucu direnişin kendisi kendinde kendine karşıdır. Aslında özgürleşme tam olarak kendi karşıtını olumsuzlamaktan başka birşey değildir. Batıyı Doğudan ayırdeden etmen Batıda insanların özgür doğduklarının, yasa önünde eşit olduklarının ve devletlerini kendi istençlerinin anlatımı yapma hak ve ödevlerinin olduğunun bilincinin doğmuş olmasıdır. Bir despotik iç kavgalar alanı olan ve politik gücün yalnızca bir despottan bir başka despota geçmesi ile tanımlanan Doğudan ayrı olarak, Batının bütün modernleşme dönemi bir oluş süreci olarak despotizm ve demokrasi arasındaki çarpışma tarafından tanımlanır.

Bir tango iki kişi ile yapılır — ve despotik tango despotun despot ile tangosudur. Halkın da despotik karakteri paylaşması zemininde, despotik kültürlerde etik-dışı politikacılar ve etik-dışı seçmenler, rüşvet verenler ve rüşvet alanlar hep birlikte eğlenirler. Despota karşı çarpışan ipso facto demokrat değildir. Despotizm için yalnızca bir bireyin istencini toplumun bütününe dayatması yeterli değildir. Despotizm nüfusun hiç olmazsa çoğunluğunun istençsiz olmasını gerektirir ve evrensel özgürlük bilinci kazanılıncaya ve insanlar moral olarak büyüyünceye dek despotizm kültürlerin normal politik biçimidir. Despotik kişilik gelişmiş bir moral karakter taşımadığı için yetişkinden çok bir çocuk gibi, ve despotik toplum moral eğitim almamış bir haşarı çocuklar toplumu gibidir. Orada despotik “etiğe” aykırı herşey gizlice yapılır, yalancılık evrenseldir, gündelik duygu korku ve nefretin ötesine güçlükle geçer, ve şiddete bir sınır yoktur. Güven duygusundan ve dürüstlük karakterinden yoksun böyle bir atmosferde gündelik ekonominin ötesindeki tüm ekonomi paranoyaya ayarlanır, etik-dışı bir iş dünyası başlıca yolsuzluklar, kayırmacılık ve rüşvetçilik tarafından yönetilir.

Despotizm politik olarak yalnızca zorun ve şiddetin dilini bilir, “güç haktır” diyen sofistliğin esin kaynağıdır, özgürlüğün evrensel karakterini tanımaz, ve bir etik-öncesi iklimde yönetenler ve yönetilenler çiftinin despotik tangosu yalnızca arada bir efendilerin değişmesi ile kesintisiz olarak sürer. Ama bu despotik tangonun geleceği belirsiz değildir. Despotizm demokrasinin öncülüdür, çünkü despot ve özgür insan arasındaki çarpışma dışsal değil içsel bir çatışma, bir insanın, bir kültürün iç çatışmasıdır.

Direnilmesi olanaksız ve yenilmesi olanaksız güç despotik güç değil ama özgür güçtür çünkü güç hak değil ama hak güçtür. Gücün hak olması yalnızca henüz insanın doğal yanının tinsel yanına ağır bastığının, henüz doğallığının bütünüyle üstesinden gelemediğinin anlatımıdır. Despotik güç doğal güçtür. Hakkın gücü tinin gücü, özgür güç, evrensel insan haklarının gücüdür. Bu hak tam olarak despotik tinin kendisinin de içinde pusuda bekleyen güçtür. İster Nazizm olsun isterse Bolşevizm, ister Doğu damgalı olsun isterse Batı damgalı, despotizm en sonunda ancak içeriden yenilebilir, dışarıdan değil. Çünkü özgürlük insanın dışında duran yabancı bir işgal gücü gibi birşey değil, ama onun kendi duyuncu ve istencidir. Gerçekte Batının Doğuya, gelişmekte olan demokrasisinin ortadan kalkma sürecinde olan despotizme karşı biricik güvencesi ve şansı özgürlüğün despotik kültürlerin içerisine yayılması, yalnızca despotların değil despotlara boyun eğmeyi sürdüren halkların da özgürlüğün ve dolayısıyla despotluğun bilincini kazanmalarıdır. Bu olmadıkça, despotik kültür bölgeleri despotların başka despotlar ile çatışma arenaları olmayı sürdürecektir.

Despotun despot ile çatışması gerçekte en önemsiz, en değersiz, en anlamsız ayrımlar, sözcüğün gerçek anlamıyla postmodernizmin saklamayı çok istediği o kültürel denilen ayrımlar uğruna yer alır. Hoşgörü kalktığı ve bu kültürel çatışmalar zor ve şiddet düzeyine dek ısındıkları zaman, çatışma savaş değil ama kıyım karakterini taşır, çünkü burada bir istençler çatışması değil ama bir dürtüler ve itkiler çatışması vardır. Sorun bir ulusal egemenlik sorunu, bir istencin kendini ileri sürmesi, bir hak ve özgürlük sorunu değil, ama karanlık bir dürtüsel sorundur. Yalnızca kültürel tanınma ya da tanınmama sorunu, kültürel türlülüğün kendisini yaratan etnik ya da mezhepsel kimlik sorunları, assimilayson ya da bütünleşme sorunlarıdır ve sık sık ideolojik bir görünüm altında ileri sürülür. Sorun en sonunda bir kültürel varlık-yokluk sorunu, ve özgürlüksüz bilincin bir ölüm-kalım sorunudur.

İlkin 2001’de Goldman Sachs ekonomisti John O’Neil’in imgeleminden doğan BRIC tezine göre, yirmi birinci yüzyılda Brezilya, Rusya, Hindistan ve Çin dünya ekonomisini şekillendirmede birincil potansiyel güçler olacaktı. Küresel ekonomik güç G7 ekonomilerinden gelişmekte olan ülkelere doğru kayıyordu. BRIC bu çözümlemenin esinlendirmesi sonucunda kuruldu. Grubun ülkeleri üç milyar insan ile dünya nüfusunun %40 kadarını temsil ederken, aynı nüfusa dünya GDP’sinin %25’i düşüyordu. BRIC ülkelerinin önderleri 2009’da Rusya’da Yekaterinburg’da ilk toplantılarını yaptılar ve haktanır, demokratik ve çok-kutuplu bir dünya düzeni çağrısında bulunan bir bildiri yayınladılar. Daha sonra 2010’da Brezilya, 2011’de Çin ve 2012’de Hindistan ve 2015’te Rusya’da olmak üzere toplantılar sürdü. 2010’da Güney Afrika’nın da katılması ile grup politik bir organizasyon karakteri ile BRICS adını aldı.

BRIC akronimi 2050’de BMIC ya da BMRIC olarak düzeltilecek, çünkü Rusya’nın yeri Meksika tarafından alınmış olacaktır. (Grafikte on en büyük ekonomi milyar dolar terimlerinde gösterilmiştir.)

Grubun kurulmasına götüren enteresan görüşün esin kaynağı organizasyona katılan dört ülkenin o sırada dünyanın en büyük ve en hızlı gelişen ekonomileri olması idi. Yalın bir aritmetiksel çıkarsama 2050’de bu ülkelerin birleşik GDP’lerinin G7’lerinkini aşacağını gösteriyordu.* Eğer ekonomik büyüme bir ülkenin gelişiminin belirleyicisi olsaydı, dört BRIC ülkesinde büyüme hızı G7 ülkelerinden çok daha yüksek olduğuna göre, tez politika biliminde bir devrim yaratacak, ekonomi kitapları bir kez daha çöpe atılacak ve yenileri yazılacaktı.

Ekonomiyi yalnızca kalkınma hızına indirgeyen ve etiği ve iş etiğini ekonomiye bütünüyle ilgisiz, belki de zararlı kurgular olarak alan tezde** tek bir olgu, “kalkınma oranı” gruplandırma için kriter alınır. G7 durumunda belirleyici olan türdeşlik ile karşıtlık içinde, dünya ekonomisinin önemli yapı taşlarından biri olduğu ileri sürülen BRIC gruplandırmasının hiçbir kültürel, tarihsel, politik birlik zemini yoktur. Transparency International 2014 yolsuzluk indeksinde 175 ülke arasındaki sıralamada Katolik Brezilya 69’uncu, Komünist Çin 100’üncü, Hindu Hindistan 85’inci ve Ortodoks Rusya 136’ıncı sırayı doldurur.*** BRIC üyelerinin tümü G20 içinde kapsanır.

Olgular çoktandır değişmiştir ve buna göre tezlerin de değişmesi gerekecektir — ve olguların yeniden değişmesi ile yeniden değişmek üzere. Bugün Brezilya ve Rusya tam gelişmiş küçülme içindedir. Çin otuz yıl süren ortalama %10’luk bir büyüme hızından sonra dünya ekonomisini etkileyen büyük bir yavaşlamayı önemsiz göstermeye çalışmaktadır. Hindistan ise yatırımcılar çekecek ekonomik reformların gerçekleşmesini beklemektedir. Ek olarak, Jim O’Neil’in BRIC fonları 2010’dan bu yana pazar değerinin %88’ini yitirmiştir.